به گزارش هنرآنلاین، افروز هوشنگ درباره دغدغه‌اش در فضای حاکم بر نقاشیخط به یک مرور تاریخی در این زمینه رجوع می‌کند، او در این‌باره گفت: "اگر به تاریخ نقاشیخط ایران نظر کنیم از دهه چهل با جریانی به نامِ مکتب سقاخانه روبرو خواهیم شد که با تقلید از فرم‌های سنتی گذشته و تلفیق آن با تجربه‌های هنر مدرن کوشید برای نقاشی معاصر ایران زبان بصری تازه‌ای تدارک ببیند. در این میان حسین‌زنده‌رودی و فرامرز پیلارام و در ادامه رضا مافی (با تاثیری از این مکتب) به شکلی جدی از موتیف خط برای ایجادِ کمپوزیسیون‌های ریتمیکِ خود در نقاشیِ نو بهره جستند. از آن زمان تاکنون اغلب هنرمندان این رشته به تکرار و تقلید آنچه صورت گرفته پرداخته‌اند. "
نقاشی های افروز هوشنگ حاوی فرمهایی هستند که ردپایی از واقعیت را می‌توان در آن دید به نظر میرسد که به ترسیم ابژه هایی در آثار پرداخته است. او باور دارد که میانِ نقاشی که می‌اندیشد و نقاشی که تجربه می‌کند تفاوتی وجود ندارد. نقاش میانِ درون و برون در حرکت است و این حرکت همراه با نوعی تعلیق در عالم ابژکتیو است و نقاشی به واسطه این تعلیق قادر است ژرفای جهان را بر ما بگشاید چرا که نقاشی هنرِ ظهور است و این ظهور آشکارگی چیزی است نه نمود و بازنمود آن. چنین ظهوری محتوی واقعی پدیده‌هاست که می‌تواند گوشه‌ای از ژرفای جهان را بر ما بگشاید و ما را با طرحی از جهان روبرو کند که در زندگی روزمره از آن غافلیم؛ هوشنگ توضیح می دهد: "در انتخاب واژه هست و آشکارگیِ آن قصد داشتم این واژه را به ظهور برسانم، زیرا همان‌طور که نیچه می‌گوید هر واژه‌ای بی‌درنگ به یک مفهوم بدل می‌شود، آن هم دقیقاً بدین سبب که قرار نیست در مورد تجربه یکتا و به تمامی خاص و آغازینی که اصل و منشأ آن واژه بوده است، نقش یک یادآور را ایفا کند."
ما نیز در مجموعه آثارِ هوشنگ گویی با ظهور و چشم‌اندازِ دیگری فارغ از تکنیک‌های کلیشه‌ای روبرو هستیم کمااینکه آیدین آغداشلو در مقدمه دفتر آثارِ هوشنگ نوشته است: "انگار باید طول می‌کشید تا از ورای ظاهرِ تثبیت‌شده و محتشمِ خوش‌نویسیِ سنتی، به عنصری عمیق‌تر و خالص‌تر و پنهان‌مانده‌تر برسد و لطف و لطافت این قالب سیال را بیابد و بربکشد. مجموعه اخیر هوشنگ گواهِ جستجویی تازه است در این زمینه‌ی کهن و نه چندان تازه؛ جستجویی با حاصلی خوش‌رنگ و دلپذیر که مرا که گمان می‌کردم تجربه‌ی نقاشیخط دیگر به انتهای کارآیی و باززایی‌اش رسیده است، چشم به راهِ کارهای بیشتر و هنرمندانِ نامکشوف تازه‌ی دیگر نگاه می‌دارد."
مژده طباطبایی، مدیر گالری مژده نیز درباره آثار افروز هوشنگ گفت: "افروز در نقاشیخط ابتدا به فرم رسیده و سپس با محدودیتِ فرم و رنگ و حرکت به سمتِ ساده‌گرایی و کمینه‌گرایی، فضایی انتزاعی خلق کرده که رسیدن به مفهوم طی این مسیر کاری بسیار دشوار است؛ او تخصصِ خاصی در مدیریت دارد و این مدیریت در آثار او تجلی یافته و در مجموعه سوم تشابه ابعاد، فرم و رنگ بیانِ متفاوتی را رقم زده است."
نمایشگاه آثار افروز هوشنگ با عنوان " با نام مغاک، هستِ‌ناهست" تا سوم خرداد در گالری مژده برپاست. گالری مژده در سعادت آباد، خیابان سرو شرقی، خیابان علامه شمالی، کوچه هجدهم شرقی، شمارۀ 27 قرار دارد.