هنرآنلاین: عصر امروز نمایش انفرادی نقاشی های آبستره گلناز قدیری در گالری گلستان آغاز به کار می کند؛

به همین مناسبت ژوبین بختیار، یادداشتی درباره آثار این هنرمند نوشته است:

 

واسیلی کاندینسکی : نقاشی‌ آبستره از تمام هنرها سخت‌تر است. لازم است طراحی خوب بدانی که حساسیت ترکیب‌بندی و رنگ‌ها را به خوبی رعایت کنی و اینکه یک شاعر واقعى باشی‌ که این آخری ضروریست.

کارهای گلناز قدیری به باور من هر کدام یک شعر کوتاهند. یک هایکوی رنگی که ترجمه بصری آن در نگاه اول رازآلودگیست که از بازی با بیکرانگی محض می آید. از وصل شدن به بی نهایت تصویری متولد می شود که استعاره ای از همه نادانسته هاست و رنگ ها نمادی از هر چیز که جایی به پایان می رسد. یک رهایی شاعرانه در بی نهایتی وهم آلود غوطه می خورد که خوش سلیقه است. بلد است با رنگ شعر بگوید. بلد است مخاطب را به پرسش برساند؛ البته هر مخاطبی برداشت خودش را دارد، دنیای خودش را دارد و به پاسخ های خودش می رسد. ولی مهم اینست که به یک بی کرانگی وصل می شود. به موجی از خیال که تا پیش از آن ندیده است.

کافیست مخاطب یکی از کارهایش را دیده باشد؛ هر بار با کار دیگری روبرو شود، بی درنگ می شناسد؛ بدون اینکه به امضای کار نگاه کند یا بپرسد این کار از کیست؟ به باور من این ویژگی اصلی کارهای گلناز است. جهانی که پیش روی بیننده می گذارد، امضای خودش را دارد، لهجه خودش را و در کهکشان خودش پیش می رود. تصاویری انتزاعی که رنگها عمق پیدا می کنند و از درون ادامه پیدا می کنند؛ جهانی ناشناخته که شاید رسالتش ایجاد تردید است. تردید در مورد ناشناخته هایی که به پرسش های ازلی می رسد.

من کارهای گلناز را همیشه دوست داشته ام؛ اما فکر می کنم این نمایشگاه بهترین جای حرفه او تا کنون است؛ تکنیکش پیشرفت کرده و به پختگی رسیده و مهم تر اینکه او هنرمندیست که حرفه اش را می شناسد. فکر می کنم شاخصه اصلی یک هنرمند آنست که در جای درستی ایستاده باشد و از آنجا به حرفه اش نگاه کند.

به گمان من دنیای انتزاعی آثار گلناز قدیری که از رنگ، بافت و موج شکل می گیرد به شکل هشیارانه ای با کرانه ها بازی می کند. نقطه آغاز و پایان را به چالش می کشد و جسورانه از قاب تصویر فراتر می رود و گفتمان بصری خود را وارد فضای تازه ای می کند. فکر می کنم بعد از سالهای زیادی که کار کرده، حالا با پیشرفت تکنیکی و اشرافی که به جهان بصری خودش پیدا کرده؛ توانمند تر و رهاتر از گذشته با مخاطب سخن می گوید.