سرویس تجسمی هنرآنلاین: نخستین لندآرت گروهی به سرپرستی پویا آریانپور، پاییز 96 در قلعه تاریخی قوام زنگ نوش آباد اجرا شد. این پروژه به عنوان یک پیام به تمام شهروندان ایرانی برای آشتی و دوستی با طبیعت و مسئولیت همگانی برای حفظ منابع محیط زیست بوده است. بهاره خوشبخت، ریحانه افضلیان، پریناز گودرزیان و روشنک عزیزی پروژه‌ای با نام "وجهی دیگر" را دراین مجموعه اجرا کردند.
بهاره خوشبخت در گفت و گو با هنرآنلاین درباره این اثر گفت: طرح اولیه ما فرم‌های هندسی ساده با پلکسی بود که هستی و نیستی را همزمان نمایش دهد. پس از تابیدن نور فقط یک خط نازک از آن مشخص شده و مخاطب کمتر متوجه این فرم‌ها می‌شود.
او با بیان اینکه ابتدا لوکیشن کار دریاچه نمک در نظر گرفته شد، افزود: ایده ما بازی با نور در فضا بود و نور هم ماهیت هستی و نیستی دارد، بنابراین تصمیم گرفتیم این مفهوم را با هزارتو نشان دهیم. ابتدا فرم کار مثلث بود زیرا دریاچه نمک فرم مثلث دارد و این کمک بیشتری به کار می‌کرد. دریاچه نمک به دلیل برزخی بودن فضا و اتمسفر مرموزی که داشت کاملا مناسب ایده ما بود، اما چون قرار بود یک کار گروهی انجام شود در نهایت کویر کاشان انتخاب شد.
خوشبخت ادامه داد: پس از تحقیق و مطالعه بر آثار دیگر هنرمندانی که در این زمینه کار انجام داده بودند به هنرمندی برخورد کردیم که اثری کاملا مشابه با اتودهای ما داشت. به همین دلیل تصمیم گرفتیم فرم کار را عوض کنیم و این بار به دلیل ایرانی کردن کار و اجرا در کویر کاشان، از ترنج فرش ایده گرفته و به فرم لوزی رسیدیم.
او درباره اجرای اثر گفت: در مراحل اولیه برای ساخت سازه اصلی کار متریال‌های مختلف را در نظر داشتیم و تصمیم ما چند بار تغییر کرد. اسپیس فریم، بلوک سیمانی و آجر انتخاب‌های ما بودند که در نهایت طی یک سفر به خورهه محلات و بازدید از شهر زیرزمینی، به دلیل محیطی شدن کار و هم سو بودن با محیط شهری کاشان تصمیم بر این شد از خاک کویر استفاده کنیم. برای ایجاد نور در شب نیز از پیگمنت نایت لایت استفاده کردیم.
خوشبخت افزود: ابتدا قرار بر این بود که دیوار بیرونی لابیرنت قرمز شب تاب باشد تا گرما و حرارتی که در طول روز در محیط جریان داشت را در شب تکرار کند. اما بهتر بود کار با محیط هماهنگ‌تر شود، پس به جای رنگ قرمز از آبی استفاده کردیم که محیطی‌تر بود و حس عرفانی اثر را بیشتر می‌کرد. به جای رنگ زدن دیوار بیرونی، آخرین پاگرد درون کار را به رنگ آبی درآوردیم که گویی انعکاسی از آسمان است. این کار باعث شد فضایی مرموز و کم‌گو ایجاد شود که عمق آن مشخص نیست و این حس تعلیق را بیشتر می‌کند.
او با بیان اینکه ابتدا ابعاد کار در حدود صد متر مربع در نظر گرفته شده بود گفت: سپس تصمیم گرفتیم ابعاد کار را کوچک کنیم و از لغاز استفاده کنیم تا راهروهای تنگ‌تری داشته باشیم و بازه دید را کوتاه‌تر کنیم. همچنین ارتفاع دیوار را دو متر در نظر گرفتیم تا جلوی نور خورشید گرفته شود و حس انزوا بیشتر باشد. مخاطب پس از ورود به لابیرنت مجبور به چرخیدن به دور کار می‌شود و شروع و پایان کار را یک جا در نظر گرفتیم تا به طولانی‌تر شدن مسیر کمک کند.
خوشبخت ادامه داد: آدمی که داخل هزارتو رفته است با آدمی که از آن خارج شده کاملا متفاوت است. تمام المان‌هایی که در کار هست به ظاهر ساده هستند اما هر کدام پیچیدگی خود را دارد. تمامی این نمادها همسو هستند و نکته دیگری که حایز اهمیت است وفاداری ما نسبت به کانسپت کار است.