به گزارش هنرآنلاین، حسین فدایی حسین در گفتوگو با مهر درباره جریان نمایش بچه‌های مسجد اظهار داشت: نمایش بچه‌های مسجد لزوماً این نیست که نمایش‌هایی برای اجرا در مسجد تولید و اجرا شود، حتی به این معنا هم نیست که بچه‌های مسجدی به تولید و اجرای نمایش تشویق شوند، البته این‌ها هم می‌تواند وجود داشته باشد اما آنچه می‌توان به عنوان معنای حقیقی جریان نمایش بچه‌های مسجد از آن نام برد و باید در درجه اول اهمیت قرار گیرد، توسعه تفکر مسجدی در نمایش و توجه به این حقیقت است که به جریان نمایش بچه‌های مسجد، ارزش و اعتبار می‌بخشد.
وی تصریح کرد: البته همان‌طور که گفتم روند اجرای نمایش در مسجد هم می‌تواند ادامه داشته باشد اما باید بدانیم که نباید به این حرکت بسنده کرد.
فدایی حسین در پاسخ به اینکه چگونه تئاتر را می‌توان مردمی کرد، اظهار داشت: تنها راه گسترش تئاتر در سطوح مختلف جامعه و همگانی کردن آن، این است که تئاتر به مردم نزدیک شود، به این معنا که آنچه در تئاتر مطرح می‌شود، سخن روز جامعه و حرف دل مردم باشد.
وی عنوان کرد: مردم باید احساس کنند که تئاتر با زبان آنان سخن می‌گوید و دغدغه‌های آن‌ها را مطرح می‌کند و در پی طرح مشکلات آنان و البته ارائه پیشنهاد و راه‌کارهای مناسب برای برون‌رفت از معضلات و مشکلات است.
به گفته این نویسنده و کارگردان، متأسفانه در حال حاضر تئاتر بیشتر برای خود اهالی تئاتر اجرا می‌شود و یا قشر خاصی که علاقه و عادت به دیدن تئاتر دارند و این‌یک معضل بزرگ برای تئاتر است که هم مردم را از تئاتر دور کرده و هم لزوم وجود مقوله‌ای به اسم تئاتر را در جامعه کم‌رنگ کرده است.
فدایی حسین درباره وضعیت نمایش مازندران گفت: در استان مازندران مانند بسیاری از استان‌های کشور، ظرفیت‌ها و قابلیت‌های نمایشی زیادی با مشخصه بومی و محلی وجود دارد که مورد غفلت قرارگرفته است.
وی تأکید کرد: جشنواره‌های تئاتر بومی می‌تواند نویسندگان و هنرمندان را تشویق به خلق اثر در این زمینه کند اما آنچه بیش و پیش از خلق اثر در این حوزه لازم است، مشخص کردن قابلیت‌ها و ظرفیت‌های نمایشی آیین‌ها، مراسم و آداب بومی و محلی است و آنچه به رشد و ارتقاء آثار هنرمندان در این زمینه کمک می‌کند، پژوهش و مطالعه در فرهنگ، آداب و رسوم و آیین‌ها و مراسم بومی و محلی است.