به گزارش هنرآنلاین، استاد بیژن کامکار که به دلیل ضبط بخش‌هایی از مستند "کامکارها" به استان کردستان سفر کرده است در حاشیه حضور در کلاس گروه دفنوازان آبیدر سنندج در گفت‌وگو با ایسنا گفت: حضور امروزم در این کلاس، من را یاد سال‌های خیلی دور انداخت، زمانی که می‌خواستم دف بزنم و کلاس دفی در سنندج نبود، اما هم اکنون حداقل فقط 20 نفر مدرس دف در این شهر، این ساز را تدریس می‌کنند.
او افزود: آن زمان می‌رفتم به خانقاها و تکایایی که در سطح شهر بود، بعد می‌آمدم خانه و حرکات دف‌نوازی را تقلید می‌کردم. روزی که دف را به دست گرفتم گفتم به امید روزی که هزار نفر دف بزنند حالا بسیار خوشحالم که صدها هزار نفر دف می‌زنند.
کامکار به پیشرفت نوازندگان و دفنوازان شهر سنندج اشاره و عنوان کرد: امروز خود من می‌توانم در سنندج، فقط با نوازندگان این شهر حداقل 20 تا گروه تشکیل دهم.
او ادامه داد: اما 60 سال پیش وقتی به پدرم ماموریت داده شد که برای رادیو گروه موسیقی بسازد تمام کردستان را زیر و رو کرد در مجموع بیشتر از سه نوازنده در این شهر پیدا نکرد و اینکه امروز می‌پرسند چرا همه خانواده کامکارها نوازنده و موزیسین شدند، شاید یکی از دلایلش همین تنهایی آن روز پدرم بود.
این موزیسین کُرد تصریح کرد: سال 1344 یا 1345 بود که گروه خانوادگی ما تشکیل شد و ابتدا با پنج نفر شروع کردیم، گروه کامکارها به صورت نیمه حرفه‌ای تشکیل شد و کارمان را ادامه دادیم تا امروز.
او در ادامه در پاسخ به سوالی در مورد تاریخچه ساز دف، اظهار کرد: در سالیان خیلی دور زمانی که اعراب به ایران حمله کردند کل سازهای ایرانی حرام شدند و بسیاری از سازها از ایران خارج شدند، همچون "چنگ" که به روسیه رفت و روسی‌ها تکنیک آن را امروز خیلی خوب می‌دانند یا "عود" که به عربستان رفت.
کامکار ادامه داد: اما بعضی از سازها بسط نشینی کردند؛ "دف" و "شمشال" و "نی" به خانقاهای کردستان پناه آوردند، "تنبور" به خانقاه "یارسانی‌ها" و "اهل حق‌ها" رفت و "کمانچه" به مراسم آیینی لُرها راه یافت و به نوعی این سازها خود را نجات دادند.
او همچنین در مورد اینکه برخی‌ها ادعا می‌کنند دف یک ساز عربی است، آن را کاملا رد کرد و گفت: دف یک ساز کاملا ایرانی است و در بسیاری از اشعار ایرانی کلمه دف بکار برده شده است که این خود دلیل محکمی برای ایرانی بودن ساز دف است.
این خواننده و موزیسین نام آوازه افزود: در گذشته البته دف با زنجیرها و این شکل کنونی که امروز وجود دارد فقط در خانقاه دراویش قادریه وجود داشته است.
او در مورد جایگاه دف کنونی در جامعه در مقایسه با پیش از انقلاب نیز اظهار کرد: پیش از انقلاب شرایط مقداری سخت بود و دف در موسیقی ایرانی جایگاهی آنچنانی نداشت و اهالی خانقاه هم دوست نداشتند دف وارد موسیقی ایرانی شود، اما من کم کم دف را در جشنواره‌های معتبری که آن زمان برگزار می‌شد همراه خود بردم و اکنون تمام ایران دف را می‌شناسند و حتی در شهرهایی همانند سیستان و بلوچستان نیز ما دف‌نواز داریم.
کامکار ادامه داد: اوایل که دف می‌زدم پیش بینی این چنین روزی را می‌کردم و اینکه دف داخل مردم برود، زیرا به دلیل توان و قدرتی بود که در ساز دف وجود دارد.
او تصریح کرد: اگر در آینده دیدید که خارجی‌ها هم دف می‌زنند زیاد تعجب نکنید؛ اکنون در تمام فیستوال‌های دنیا، کردستان و دف آن را می‌شناسند و این سخنی گزاف نیست.
این موزیسین کُرد خاطرنشان کرد: من از دف وام و اعتبار گرفتم و من هم به دف اعتبار دادم.
او در پایان در مورد اینکه چرا خانواده کامکارها در سرزمین مادری خود یعنی کردستان حضور ندارند و در این شهر کلاس‌های خود را برگزار نمی‌کنند؟ عنوان کرد: شرایط امروز طوری است که متاسفانه تمامی امکانات در شهر تهران متمرکز است و اگر به کردستان بیایم ارتباط ما با تمام دنیای هنر قطع می‌شود، اما همیشه نگاه و نگرش ما به سمت کردستان بوده است و به تعبیر دوستانم "همیشه امضای کارهای من کُردی است".