سرویس استان‌های هنرآنلاین: داریوش نویدگویی در این آیین گفت: بنا داریم تا بنیاد استاد ناصر امامی را به عنوان یک بنیاد فرهنگی و اجتماعی در شیراز راه‌اندازی کنیم و از همگان می‌خواهیم تا ما را در این راه یاری دهند.
وی ادامه داد: ناصر امامی با دانش به واژگان، اصطلاحات و زبان و ادبیات شیرازی، تعصب و غیرت خاصی نسبت بدان داشت و دیگران را به استفاده صحیح و درست از آن‌ها دعوت می‌کرد.
این فعال فرهنگی و اجتماعی شیراز افزود: چندین سال است که پیگیر قطعه نام آوران در آرامستان شیراز هستیم؛ چندی پیش بالاخره با همکاری شهردار شیراز، ٢٠ هزار متر زمین برای این امر اختصاص داده شد تا در آینده‌ای نزدیک قطعه نام آوران شیراز راه‌اندازی شود.
محمدرضا خالصی، استاد دانشگاه شیراز دیگر سخنران این آیین بود که به بررسی اشعار و نوشته‌های مرحوم ناصر امامی پرداخت.
محمدرضا خالصی گفت: بزرگداشت‌هایی که برای شخصیت‌ها پس از درگذشتشان برگزار می‌شود بیشتر آیین تعزیت است، در حالی که بهتر است تا اندیشه‌ها، افکار و آثار او را مورد کنکاش و کاوش قرار دهیم تا بزرگی او بیشتر مشخص شود.
خالصی ادامه داد: در ادبیات ناصر امامی، استعارها ساده هستند و کنایه‌هایی که مورد استفاده قرار گرفته‌اند، شکلی قدمایی دارند و نشانه‌های سبکی او، نشان از اشراف به ادبیات کلاسیک دارند که باعث سنگینی و سنتی شدن نوشتارهایش می‌شوند و شاید به همین دلیل است که ایراد ساختاری در نوشتارش نیست و از دیدگاه مفهومی نیز، همه فهم هستند.
این استاد دانشگاه افزود: امامی شیراز را بسیار دوست داشت و این دوست داشتن در نگاشته‌هایش آشکارا دیده می‌شود، اما این دوست داشتن دلیل نمی‌شود، تا او را گلایه‌مند نسبت به آن نبینیم.
وی اضافه کرد: ضرب‌المثل‌ها در اشعار امامی، به دلیل استفاده بسیار غوغایی به پا کرده‌اند. در شعرهای عاشقانه امامی، غیر از یک مورد پای هیچ زنی به میان نمی‌آید، و می‌توان به یقین گفت شعرهایش به دور از اشاره مستقیم به زن و یا شعر جنسی است؛ در واقع می‌توان گفت در شعر او عشق استیلایی است و به همین دلیل سوز و گدازهای معمول را ندارند و این‌ها ادبیات او را ویژه کرده است.
خالصی خاطرنشان کرد: شعر تعلیمی پس از نهضت مشروطه، آرام آرام از بین رفت؛ اما مرحوم ناصر امامی این ادبیات را دوباره زنده کرد و شعر تعلیمی را زندگانی دوباره بخشید؛ به گونه‌ای که می‌توان او را ادامه دهنده راه سعدی و بزرگان اشعار تعلیمی دانست.
در این آیین مهرداد امیرآبادی نیز به بیان تاریخچه انجمن ادب پارس پرداخت و گفت: دور دوم کارکرد این انجمن به سال ٧٢ برمی‌گردد که مرحوم استاد ناصر امامی، انجمن را در منزل خودش با حضور ٤٠ نفر راه‌اندازی که به شکل گردشی در منزل اعضا برگزار می‌شد و سال ٨١ پس از یک دوره کوتاه توقف فعالیت انجمن، این بار با حضور هنرمندان سایر رشته‌های هنری دوباره شروع به فعالیت کرد.
الهه بهرامی