سرویس استان‌های هنرآنلاین: ناصر شاکری درباره این اثر توضیح داد: این اثر ضمن اینکه ارزش‌های خود را دارد، همه گذشته مرا نیز در بر دارد. بی‌شک این حرف به این معنا نیست که این اثر، خلاصه همه آثار یا اندیشه‌ام را شامل می‌شود، بلکه همچون یک نقطه هولوگرام است که تقریباً شامل کلیه اطلاعات مجموعه زیست من است، همچون یک سلول ارگانیسم که آیینه تمام نمای میراث گذشته ما است.
شاکری راجع به اثر این‌گونه توضیح داد: در این اثر یکی از چیزهایی که می‌بینید؛ انسانی است که در عین ویژه و شگفت‌انگیز بودن در دل هستی، کل هستی را درون خود جای داده و نیازمند شناخت "دیگری" به مثابه خود و خود به مثابه "دیگری" است.
او درباره معنای "دَرزِن" گفت: دَرزِن" DAARZEN " با فتحه در 'دال'، ساکن در 'ر'، کسره در 'ز' و ساکن در 'ن'، در معنای اصلی و اصیل خود در مازندران به ظاهر به "سوزن" می‌ماند. اما برای شناخت دقیق این کلمه، ناچارم بگویم این بار کلمه فارسی سوزن، عاجز از انتقال تمام معنای "دَرزِن" است!
این مدرس دانشگاه تصریح کرد: در عصری که دانش در آن بخش بخش شده و درک مسائل کلی و بنیادی ممکن نیست، در جستجوی روشی برای پیوند زدن بخش‌ها به کل و کل را به بخش‌ها به واسطه تولید یک اثر مولتی مدیا یا میکس متریال بودم."چهل درزن" روشی برای سخن گفتن و اتصال با یکدیگر، کمک به انسان نمادین به مثابه خود است.
وی افزود: در هنگام تولید این اثر، اسطوره هستی، جبر خود را بر روح من تحمیل کرد. به ویژه اینکه برای من آشکار شد در عصر سیاره‌ای ما، اندیشه‌ای پیچیده بیش از پیش برای انسانیت حیاتی است؛ نیاز انسان به همنوع، نجات انسان به دست خود انسان! به قول پاسکال؛ ما برای خویش نیز معما هستیم. انسان چون پاره‌های منزوی در علوم تکه تکه شده و نیازمند راز گشایی است.
شاکری راجع به ایده پیدایش این اثر گفت: من از دوران کودکی به صورت کم رنگ ولی عمیق، قصه‌ای را از مادربزرگم (کوهی ننه) به خاطر داشتم و مدت‌ها پیگیر آن بودم که همه این قصه را به خاطر بیاورم. پس از جستجوی بسیار، کتابی به دستم رسید به نام "روشنک و سپهرداد" که قصه آن شبیه همان افسانه کودکی من بود، البته شاید به روایت فرهنگ بومی دیگر. کلیت این قصه؛ شهرزادی است که طلسم شده و کسی قرار است پیدا شود و او را نجات دهد. چهل سوزن در تن شهرزاد است و قهرمان داستان با تنبور نواختن، روزی یک سوزن را از تنش او درمی‌آورد و در نهایت این شاهزاده از خواب (جادو) بیدار می‌شود و...
عضو انجمن عکس آمل اذعان داشت: من به شیوه‌های مختلف ارائه این اثر فکر کردم که مخصوص خودم باشد و در نهایت یک تابلوی نقاشی دو لایه تولید کردم و قطعاتی تکه تکه شده که با سوزن به آن پیوست شده‌اند.
این هنرمند آملی راجع به چالش‌های اثر هنری خود تصریح کرد: من حدود یک سال درگیر آماده سازی و یا بهتر هست بگویم روشی برای ارائه این اثر بودم. اثر در طی به نمایش در آمدن و مشارکت مخاطب کامل‌تر و به حیات خود ادامه خواهد داد و چالش‌های مختلفی را در آن شاهد خواهیم بود. چالش شماره یک؛ مواجهه و مشارکت مخاطب با اثری که به واسطه استیتمنت از آن‌ها درخواست می‌شود که به انسان نمادین تابلو کمک کنند و سوزن را از تن او خارج کنند که کمک به برداشته شدن یک قطعه تن‌پوش آدم نمادین اثر می‌شود. تعداد سوزن‌های تابلو بر اساس تقدس عدد چهل و رمزگونه بودن آن و افسانه‌های کهن، چهل عدد است. چالش شماره دو؛ برخورد مخاطب با اثری پویاست، چرا که ویدئویی بر روی اثر با پروژکشن در حال پخش شدن است، در واقع همان ویدئوی مواجهه گروه اول مخاطب با اثر که زحمت ضبط این بخش را دوست فیلم سازم مهدی حیدری به عهده داشت. فیلمی در قاب و قالب تعریف شده که بخشی از روایت اثر به حساب می‌آید. در واقع مخاطب روزهای بعد، تابلویی پویا را می‌بیند که بر روی آن ویدئوی آدم‌های قبل در حال کمک هستند و این چالش‌ها و نیز این پروژه ادامه دارند.
ناصر شاکری راجع به بکر بودن ایده اثر گفت: من چنین کاری را نه در ایران و نه در جای دیگری ندیده‌ام. تأکید می‌کنم که من ندیدم و معتقدم همه ما به واسطه مراجعه به خودمان و قومیت و اصالتمان، می‌توانیم بسیار منحصر به فرد باشیم و در واقع این ایده کاملاً از خودم بود.
این هنرمند بینا رشته‌ای در باره برنامه اختتامیه گفت: پنجشنبه ۲۹ آذر، از ساعت شش عصر در اختتامیه این نمایشگاه به اتفاق تعدادی از منتقدین و هنرمندان خوب استان، چالش "چهل درزن" را شروع کرده و به گپ و گفت می‌نشینیم. علاقه‌مندم این اثر تعاملی و مشارکتی را در گالری‌های دیگر اجرا کنم و به صورت مدام، بازخورد مشارکت دیگران را ضبط و پایش کنم تا این اثر به زیست خودش همچنان ادامه بدهد. در واقع حیاتش به مشارکت مخاطب بیشتر بستگی دارد.
شاکری راجع به موسیقی اثر بیان داشت: قرار بود در زمان اجرای اثر، موسیقی زنده در کنار آن داشته باشیم، اما بنا به دلایلی نشد و از قطعه لالائی از موسیقی متن فیلم " لاک‌پشت‌ها هم پرواز می‌کنند" از ساخته‌های آقای حسین علیزاده استفاده کردم.
نمایشگاه گروهی هویت، از روز ۲۲ ماه جاری آغاز شده و تا پنجشنبه، ۲۹ آذر در شهرستان بابل، میدان باغ فردوس، کوچه شهید کاکا یک، گالری پریژا ادامه خواهد داشت.