سرویس استان‌های هنرآنلاین: محمد حداد، متولد ۱۳۶۶ در آمل است. وی از سال ۸۰ موسیقی را نزد زنده‌یاد فردین حق‌شناس و با ساز گیتار آغاز کرد. حداد از شاگردان کامبیز روشن‌روان در کلاس‌های اصول آهنگسازی و خسرو محصوری در آواز بود.
این هنرمند جوان و فعال به عنوان مدرس گیتار، سلفژ و آواز پاپ در آموزشگاه‌های آمل مشغول تدریس است. دلیل گفتگو با محمد حداد نه به عنوان موزیسین، بلکه بابت فعالیت چشمگیر وی در حیطه موسیقی شهرستان آمل و به عنوان مدیر اجرایی و موسس انجمن حامیان موسیقی این شهر است. حداد خود را یک هنرجوی موسیقی می‌شمارد و هدف اصلی خود را مطرح شدن به عنوان بزرگترین خواننده پاپ ایران می‌داند!.
در ابتدا درباره انجمن حامیان موسیقی و فعالیت‌های آن توضیح دهید؟
ابتدا خواهشی دارم که حامیان موسیقی را یک گروه ندانیم! حامیان موسیقی یک انجمن است با مجوز رسمی و زیر نظر وزارت کشور. داشتن گروه یکی از کارهای این انجمن بزرگ است و بدون هیچ شکی اعلام میکنم در سال ۱۳۹۶ هیچ انجمن هنری در سطح کشور به اندازه ما فعالیت نداشت.
چه شد که به فکر تاسیس چنین انجمنی افتادید و چه اهدافی را دنبال می کنید؟
از تابستان ۱۳۹۵ شروع به کار کردم و زمانی که در تهران درس می‌خواندم به فکر این حرکت بودم. می‌دانستم کار سخت و بزرگی است، ولی بدون ترس از مشکلات آن، شروع کردم. برای آماده‌سازی مقدمات کار، جلسات مختلفی با دوستان همراه برگزار کردیم و اهداف‌مان را مشخص کردیم. بعد از آن به تشکیل گروه‌های مختلف موسیقی پرداختیم و تقریبا در همه سبک‌های موسیقی گروه ایجاد کردیم. در مهر ۹۵ تعداد ۱۴ گروه را در یک زمان سرپرستی می‌کردم. یکی از کارهای بزرگ، تشکیل گروه کُر بود که به نوعی اولین کُر رسمی آمل بود و هست. با این گروه تعداد زیادی را به سمت سلفژ کشاندیم.
از مشکلات در کار صحبت کردید که همواره و در هر کاری وجود دارد و مهم نحوه برخورد با آن است. شما چگونه با آن کنار آمدید؟!
در آذر ۹۵ رئیس دانشکده موسیقی (دانشگاه هنر تهران) را برای سمینار به آمل آوردم. یک سمینار مفید و با حضور جمع زیادی از اهالی موسیقی که در مجموع بازخورد جالبی داشت، اما برخلاف تصور ذهنی من، بعد سمینار یکی از عزیزان شهرمان با بیانیه‌ای بنده را بابت انتقاداتی که در صحبتهایم مطرح کردم، محکوم کرد و بعد از این موضوع، مشکلات شروع شد. و البته باید عرض کنم همان مشکلات سبب ایجاد فضاهای بزرگ‌تر و بهتری برای من شد، به طوری که سال ۱۳۹۶ را موفق‌ترین سال عمرم می‌دانم. پس لازم است تشکر کنم از همه عزیزانی که با ایجاد مشکلات، مسیرهای بزرگی را برایم روشن کردند!
البته دوستان من در انجمن حامیان با حمایت‌شان از این اتفاق به همه نشان دادند که این انجمن توسط صدها علاقه‌مند موسیقی اداره می‌شود و باید عرض کنم همه دستاوردها در انجمن نتیجه زحمات کار تیمی بود. به هر شکل در روزهای اول افرادی که مخالفت و سنگ‌اندازی می‌کردند، بیشتر از موافقین انجمن نوپای حامیان موسیقی بودند. تهمت‌های بسیاری را تحمل کردم و هر کسی به نحوی و بر اساس ذهنیت خود، بنده را مورد حمله و هجمه قرار می‌داد و حتی جلساتی را برای جلوگیری از ادامه فعالیتم تشکیل می‌دادند. همواره من سعی کردم به کار و هدفم متمرکز شوم و شکر خدا نتیجه داد.
اگر مایلید به بخشی از فعالیت‌های مهم انجمن حامیان موسیقی اشاره کنید.
تا قبل از پایان سال ۹۵ نشست‌های موسیقایی برگزار می‌کردیم و در هر هفته میزبان بزرگوارانی چون استادان: پرقوه، اباذری، علمباز، ایاز، کابلی، امیرصالحی و ... بودیم. ده روز مانده به پایان سال برای استاد اسحاقی، از بزرگان موسیقی فولک مازندران، مراسم بزرگداشت گرفتیم که با استقبال گسترده‌ای روبرو شد و به قول دوستان در سال ۱۳۹۶ تقریبا رکورد زدیم.
هر هفته برنامه تخصصی برگزار کردیم و هر ماه دورهمی موسیقی گذاشتیم که سالن اداره ارشاد آمل، پر از جمعیت بود. یکی از اتفاقات خوبی که انجمن مسبب آن شد، دعوت از بزرگان موسیقی کشور مانند استاد دیبازر، استاد مشایخی، استاد طهرانیان در آمل بود.
تراونگ یکی دیگر از برنامه‌های هفتگی ما است که در بحث ترانه و موسیقی بصورت جدی فعالیت کرد و با استقبال زیادی اجرا شد.البته همه اینها فقط در یک جهت بود و آن هم گسترش فرهنگ موسیقی در جامعه و بین شهروندان هنردوست آمل است. من علاقه‌مندم موسیقی در جامعه روان باشد و همواره رونق داشته باشد. شاید این تعبیر اغراق نباشد که از وقتی انجمن حامیان موسیقی وارد عرصه شد، خون جدیدی به موسیقی جوانان شهرستان آمل تزریق شد!
فعالیت‌های شما قطعا نیاز به حمایت مالی دارد، هزینه‌های چنین برنامه‌هایی چگونه تامین می‌شود؟
هزینه تمام این برنامه‌ها را خودم پرداخت می‌کردم! فکر میکنم با این برنامه‌ها به سهم و بضاعت خودم برای اعتلای موسیقی شهرم تلاش کردم.
فکر می‌کنید انجمن حامیان موسیقی، چقدر برای موزیسین‌های جوان آملی مفید واقع شد؟
خیلی از نوازنده‌ها توسط انجمن حامیان شناخته شدند، خصوصا کسانی که سابقه کمی در اجرا داشتند. حتی ما مدرسینی را در حوزه موسیقی به آموزشگاه‌ها معرفی کردیم. افرادی را معرفی کردیم که در کنسرت‌ها و یا اجراهای تلویزیونی کارهای خوبی را ارائه می‌دهند. در این مدت بیشتر از صد نفری را که اصلا با موسیقی آشنا نبودند، وارد جامعه موسیقی کردیم و در آموزشگاه‌های مختلف در حال فراگیری هستند.تعدادی از دوستان مستعد هم با انگیزه‌ای که برای‌شان ایجاد شد، در دانشگاه موسیقی مشغول تحصیل شدند. این نکته را هم عرض کنم که انجمن حامیان موسیقی سبب آشنایی و ارتباط بسیاری از نوازنده‌ها با یکدیگر و نوازندگی آنها در کنار هم و در گروه‌های مختلف شد.
راجع به ارکستر "متن باز" به رهبری استاد مشایخی که شما بانی آن بودید، صحبت کنید.
در مورد ارکستر متن باز آمل باید عرض کنم که حدود دو سال طول کشید تا استاد مشایخی برای رهبری این ارکستر در آمل موافقت کردند. به هر روی استاد مشایخی چهره بین‌الملی موسیقی ایران هستند و سابقه رهبری ارکسترهای وین و سمفونیک تهران را داشتند. وجود ایشان در آمل، یعنی شناخت بهتر موسیقی آمل و قطعا با این اتفاق، نگاه موسیقی تهران و ایران و همچنین اهالی موسیقی کشور به شهر آمل جلب خواهد شد. مطمئنا بعد از این، موسیقی در آمل بهتر و بیشتر شنیده خواهد شد. همچنین باید اذعان داشت که سطح موسیقی آمل و هنرمندان آن به قدری خوب بوده که چنین اتفاقی رخ داد. آمل از شهرهایی است که مقام‌های برتر جشنواره‌های موسیقی را به خود اختصاص داده است و موسیقی در این شهر قابلیت بسیاری دارد.
آیا در این مورد، حمایتی از جانب متولیان فرهنگی شهر دارید؟
جلسات متعددی در این مدت به همراه استاد مشایخی با مسئولین داشتیم که از همین‌جا مجددا حمایت محکم این دوستان و مخصوصا اهالی هنر و موسیقی شهر را خواستاریم.
این ارکستر از چه زمانی شروع به فعالیت می‌کند؟
انشالله از اوایل سال ۹۷ تمرینات شروع خواهد شد و به امید خدا از نیمه دوم سال، کنسرت‌ها در سطح کشور برگزار می‌شود. ضمنا به علت استقبال بی‌شمار، جذب نوازنده تا تاریخ ۲۵ فروردین ۹۷ تمدید شد.
آیا از هنرمندان مطرح آملی در این ارکستر استفاده می‌شود؟
شهرستان آمل یکی از قطب‌های موسیقی کشور است و برای ماندن در اوج، باید برنامه‌ریزی‌هایی در سطح کلان انجام داد و حمایت هنرمندان از یکدیگر می‌تواند به این امر، کمک شایانی کند.
اگر صحبت خاصی دارید بفرمائید.
من در طول این دوسال، خیلی اذیت شدم. خیلی‌ها قضاوتم کردند، تهمت زدند، تخریبم کردند. خیلی شب‌ها واقعا از ناراحتی بی‌خوابی کشیدم! از کسانی ضربه دیدم که منفعت‌های بی‌شماری از من داشتند. ولی چشمانم را بستم و با خدا عهد کردم که بدون توجه به خلق خدا کار کنم و خدا خودش به من جواب داد و خیر رسید.
دوست دارم از برخی کسانی که در هنر فعالیت می‌کنند خواهش کنم در وادی هنر؛ خصلت‌های تخریبی، تهمت و افترا، حسادت و زیرآب زنی را از خودمان دور کنیم. چقدر زیباست که همه خوشحال از پیشرفت هم باشیم، همگی برای بزرگ شدن یکدیگر تلاش کنیم و از زمین خوردن کسی خوشحال نشویم.
جا برای پیشرفت همه وجود دارد، پس نگران بزرگی کسی نشویم. عجیب است که بعضی‌ها ناراحت از پیشرفت دیگران، مخصوصا هنرجویان هستند! مگر غیر از این است که باید مسبب پیشرفت موسیقی هنرجویان باشیم؟ آیا واقعا هنر بدون انسانیت معنایی دارد؟!
بنده همواره این ذهنیت را دارم که اگر شخصی در درس موسیقی نمره ۲۰ بگیرد، ولی در درس انسانیت قبول نشود ، قطعا هنرمند نخواهد شد.از هرکسی می‌توان مهارت نوازندگی یا خوانندگی را کسب کرد، ولی انسانیت چه؟! این درد عظیمی است که ما برای بزرگ نشان داده شدن خودمان، از بین بردن دیگران را خواستار باشیم!در پایان از استادانی که برای بنده الگوی انسانیت در هنر هستند، تشکر میکنم، استاد مشایخی، استاد پرقوه، استاد اباذری، استاد امیرصالحی، استاد بافنده و دیگر استادان عزیز.همچنین از آقای امیرنیا و آقای محمدی بخاطر حمایت‌های همیشگی ممنونم و از تمامی اعضای انجمن تشکر میکنم که بدون وجود این دوستان هیچ کاری شدنی نبود و همه این دستاوردها، نتیجه کار و زحمات مدیران جوان و اعضای خوب انجمن حامیان موسیقی است که بنده هم افتخار میکنم یکی از مدیران این مجموعه هستم.