سرویس تجسمی هنرآنلاین: آنا سیمن درباره این نمایشگاه می‌نویسد: در نگاه اول با دیدن این همه سوسک که به در و دیوار گالری "ایزابل وندن اینده" چسبیده‌اند، مطلقا حس خوبی به‌شما دست نخواهد داد اما این حس بعدتر و با دیدن باقی کارهای بیتا فیاضی، جا خالی می‌کند. این حشرات چندش‌آور بخشی از نمایشگاه او با نام "بازنشانده" هستند که البته بیشتر کارهای موجود در آن با واکنشی اینچنینی روبرو بوده‌اند. نخستین ویژگی این نمایشگاه، تعدد و پرشماری اجزای آثار است.
بیتا فیاضی در این مورد توضیح می‌دهد: من از همان ابتدای کارم، همیشه رو شمارگان بالا کار کرده‌ام. این تعدد همیشه برایم جذاب بوده و تمامی کارهای جدی من از این ویژگی برخور دارند. البته این مسئله همیشه برایم دردسر داشته ولی این مشکل را به‌جان خریده‌ام. تاثیر این شمار بالای اجزا، آنقدر قوی است که سختی‌هایش را برایم آسان می‌کند. آن سوسک‌ها را اولین بار در ششمین دوسالانه سفال معاصر ایران ارایه کردم. حدود دوهزارتا از آنها را می‌خواستم و برای این کار از هرکسی که می‌شناختم کمک خواستم. حدود پنج یا شش قالب برای این کار ساخته بودم و هرکسی که در کارگاه را می‌زد، به کار می‌کشیدم؛ دوستانم، شاگردها و هرکسی که حتی دو تا از آنها را برایم درست کند. به‌مرور این همه سوسک پیدایشان شد.
"تصادف جاده‌ای" از اثر هنری تا دفن شدن
یکی دیگر از کارهای ارایه شده در نمایشگاه فیاضی، اثری با نام "تصادف جاده‌ای" است. کاری که از مدت‌ها پیش آغاز شده و به‌مرور گسترش یافته است. مجموعه‌ای از 200 لاشه سفالین سگ‌های مرده که فیاضی در طول سال‌ها آنها را در بزرگراه‌های اطراف تهران یافته و قالب گرفته و بعدا این پیکره‌های سفالین را در نقاط مختلف شهر پراکنده است. فیاضی از مراحل مختلف این کار عکاسی کرده و البته بعدتر که تصمیم به دفن همه آنها گرفته هم خواسته تا از این روند فیلمبرداری شود. این جریان، باز هم نیاز کار او به کمک دیگران و بی‌تفاوتی فیاضی را نسبت به مفاهیمی چون کار مستقل هنری عیان می‌کند. او با پذیرش این موضوع می‌گوید: شما به‌تنهایی از پس همه‌کارها بر نمی‌آیید. اینکه چقدر خودتان را مستقل می‌دانید، یک بحث دیگر است. ما همه به هم وصلیم. ما انسان‌ها این را باید یادمان باشد و برای همین است که در کار من، روند انجام کار، به اندازه خود ایده‌اش مهم است.
فرم‌های انسانی با همکاری زنان روستایی خراسانی
و این نکته‌ای است که در یکی دیگر از آخرین کارهایش با نام "خواب‌گیر" هم دیده می‌شود. یک طرح بزرگ و بلندمدت که با همکاری و سرمایه‌گذاری بنیاد خیریه‌ای در هلند آغاز شده و اگرچه هنوز به‌پایان راه خود نرسیده اما بخش‌هایی از آن را به این نمایشگاه آورده‌اند. برای این طرح که حدود یک‌سال قرار است به‌طول بینجامد، فیاضی زنان روستایی خراسانی را به خانه‌ای ویران و متروک در تهران برده و آنها را واداشته که به کارهای روزمره خود همچون نخ‌ریسی و ساخت صنایع دستی‌شان بپردازند. حاصل این حرکت، شکل‌گیری فرم‌های انسانی است در ابتدا خود خالق‌شان را متحیر می‌کردند: مبهوت می‌ماندم از اینکه این فرم‌های، مثل خیالات و رویاهای ما بودند. هیچ چیزی در آنها هیچوقت فرم ثابتی نداشت. همه چیز در گردش و تبدیل بود، انگار خوب و بد و هیچ و همه یکجا درکنار هم روی این کار می‌نشستند. برای من لحظه‌ای که یک چیز تولید می‌شود، همان لحظه‌ی واقعی هنر است.
یکی دیگر از کارهای ارایه شده در این نمایشگاه، اثری با نام "بی‌سر" بوده که یک مجسمه سراپا پوشیده از شکسته‌های سفال است. این اثر غریب که سال گذشته در نمایشگاه هنر دوبی هم دیده شد در ورودی نمایشگاه فیاضی قرار گرفته اما خود او مصر است که: - مخاطب نباید لزوما از کارها بترسد. او باید خودش را جزئی از نمایشگاه حس کند. جزئی از فکری که اینجا ارایه شده. هرکس از اینجا می‌گذرد، دوست دارم در کارم شریک باشد: با دیدن، نظر دادن، یا با کمک کردنم در ساخت یک اثر دیگر!
نمایشگاه "بازنشانده" که از 25 شهریورماه در گالری ایزابل وندن اینده در دوبی آغاز شده تا اول آبان ماه ادامه خواهد داشت.
بیتا فیاضی متولد 1341 تهران است. او در زمینه طراحی سرامیک و مجسمه‌سازی ١۵ سال سابقه فعالیت دارد. فیاضی ٧ سال در انگلستان اقامت داشته است و در سال ١٣۵٩ به ایران بازگشته است. بیتا فیاضی از جمله هنرمندان پیشرویی است که بر خلاف معمول از مجموعه‌های خصوصی و محیط‌های شسته رفته موزه‌ها و گالری‌ها پا فرا‌تر می‌گذارد و هنرش را در میان مردم عادی می‌آورد تا به گفته خودش تماشاگرانش را از میان رهگذران، بچه مدرسه‌ای‌ها، رانندگان، فروشندگان مغازه‌ها، رفتگران خیابانی، ولگردها و آدمهایی از این دست بیابد.
او در هر فرصتی ایده‌ای را در برابر بیننده قرار می‌دهد که اگرچه نمی‌توان آنها را در قاب گرفت و یا خریداری کرد، اما به خوبی می‌توان آنها را در ذهن سپرد.
بیتا فیاضی در سال ٢٠٠۵ یکی از دو زن هنرمندی بود که با نوزادان طلایی و معلقش تحت عنوان "تقدیر" در پنجاه و یکمین بی‌ینال ونیز ایتالیا شرکت کرد. نوزادانی که از جسم و جوهر واقعی‌شان محروم مانده‌اند و به تکه‌هایی در هم شکسته تبدیل شده‌اند.
مجموعه‌ای که او آن را تحت تأثیر عکسی از طفل کشته شده بوسنیایی و همینطور با الهام از اشعار فروغ فرخزاد ساخت و معتقد است که آن را از هر جهت و گوشه‌ای می‌توان نگاه کرد، اگرچه برای او همچون خط زبان ملی‌اش از راست به چپ معنا می‌یابد.
مجموعه "قسمت" و یا همان "تقدیر"در ٢٠٠٧ - فوریه - به وسیله طراح لباس ایتالیایی، لوسیانو بنتون خریداری شد تا برای همیشه در شهر پونزانو به یادگار بماند، فیاضی جایزه ویژه ششمین دوسالانه هنرهای سرامیک، موزه هنرهای معاصر تهران و شرکت در چندین نمایشگاه در ایران و خارج از کشور را در کارنامه فعالیت هنری خود دارد.
انتهای پیام/