گروه تئاتر خبرگزاری هنر ایران: وقتی پای نمایش تازه الهام کردا به نام «خاطرات تحمل ناپذیر یک همهمه نامفهوم» می‌نشینید، باید خوب حواستان باشد که قرار نیست یک لقمه حاضر و آماده برایتان روی صحنه پیچیده شود؛ قرار نیست که در تاریکی تنها چشم به صحنه بدوزید و بعد اتفاقات خودش روی صحنه جریان پیدا کند و ته آن شما دست بزنید و همه چیز برایتان قابل درک باشد؛ شما شاهد یک فیلم سینمایی و یا یک نمایش رئالیستی نیستید که حرفش را مستقیم به شما بزند؛ درکتان از نمایش تماما به دقت و فکر خودتان بستگی دارد.
کردا در تازه‌ترین اثر نمایشی خود به سراغ مجموعه آثار بکت رفته و با تحقیق بر آن کلاژی را شکل داده است که البته قسمت‌هایی از نمایش عینا متن «در انتظار گودو» است اما سایر قسمت‌ها برگرفته از نمایشنامه‌ها و شخصیت‌های دیگر است.
این کارگردان که چندسال گذشته در نمایش «در انتظار گودو» اثر امیررضا کوهستانی به ایفای نقش پرداخت، اکنون با تعمق بر بکت و سایر نمایشنامه‌نویسان ابزورد، به کمک یک گروه جوان تلاشگر، تصاویری را ارائه می‌دهد که تصویر جهان کنونی است. جهانی که در آن زندگی‌هایمان مجموعه‌ای یا به عبارتی کلاژی از خاطرات دور، آرزوهای حال و نگرانی‌ها در مورد آینده است و همه این‌ها در عین معنا، دچار معناباختگی است.
الهام کردا با دراماتورژی متن که مشخصه اصلی تئاتر در دنیای امروز است و بنابر جغرافیا، زمان اتفاقات و جریانات سیاسی و اجتماعی اتفاق می‌افتد، جهانی را خلق می‌کند که اگرچه برگرفته از آثار بکت است اما دچار انفعال نیست؛ چرا که او به خوبی درک کرده است که جهان و نسل امروز، نسل انفعال نیست. بنابر این در بخش‌های مختلف نمایش، نویسنده و کارگردان اثر خود را از آثار بکت متمایز می‌کند؛ مثلا حضور دختر نوجوانی که دیگر به حرف کارگردان گوش نمی‌کند و از تور و حصار بیرون می‌رود و خلاف جریان حرکت می‌کند.
نمایش کردا علاوه بر بعد مفهومی و نمایش سرگشتگی و معناباختگی انسان معاصر، در فرم و طراحی صحنه، نور و موسیقی نیز موفق است. شاید عمده مشکلی که مخاطبان این نمایش داشتند، عدم فهم درست از نمایش و یا یک گیجی است که دچارش می‌شوند که آن را پای ضدتئاتر بودن اثر می‌گذارند. اگرچه در نمایش بیان می‌شود که این یک ضدتئاتر است اما این گونه نیست. این نمایش پر از تصویر است و تماشاگر باید در هر لحظه از نمایش فکر کند و پازل‌ها را کنار هم بچیند. این چالشی است که کارگردان طراحی کرده تا کمی ما را به عنوان مخاطب عادت بدهد که بیشتر از دوست داشتم یا نداشتم، حرفی برای گفتن در مورد یک نمایش داشته باشیم؛ کما اینکه آن حرف سراسر نقد باشد.
در نهایت مخاطب یادش نرود که در تماشای این نمایش، شاهد خاطرات تحمل ناپذیر یک همهمه نامفهوم است!
بیشتر بخوانید»» احترام برومند: داوود رشیدی فردی آزاده بود/ در شرایط بد هم از امیدواری حرف می‌زد