گروه تئاتر خبرگزاری هنر ایران: نمایش «ده و ده دقیقه» به کارگردانی سیدامیر پیشوائی مدتی است که در تماشاخانه هامون به روی صحنه رفته است. این کارگردان جوان، نمایش را با تک بازیگر نام آشنای این روزهای شبکه نمایش خانگی به روی صحنه برده است.
مرتضی امینی‌تبار بازیگر جوانی است که بازی او در نقش« میثم مالکی» در سریال «زخم کاری» دیده شد. این بازیگر پیش از این هم در چند نمایش بازی کرده بود و هم اکنون هم فیلم «آبی روشن» را بر روی پرده سینما دارد. امینی‌تبار در «ده و ده دقیقه» به تنهایی صحنه را می‌چرخاند و از جنگ و عشق سخن می‌گوید.
مرتضی امینی‌تبار در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین در رابطه با چگونگی پیوستن به این نمایش بیان کرد: پیش از این با نویسنده و کارگردان این کار، سیدامیر پیشوایی در دو نمایش «راز بقا» و «چهل‌لم» همکاری داشتم. او نویسنده‌ای خلاق و کارگردان مستعد تازه نفسی است. خودم به او پیشنهاد دادم که دوباره بعد از چند سال کاری را شروع کند و او «ده و ده دقیقه» را پیشنهاد کرد که چالش سختی بود.
این بازیگر در باره چرایی انتخاب نمایش بی‌ادعا با تیم جوان در میان پیشنهادهای وسوسه‌انگیز و تجاری، گفت: به من اثبات شده تجربه‌های بزرگ را به زمان خودشان بسپارم و به آن چه در ناخودآگاه جهان اتفاق می‌افتد اعتماد کنم. این نمایش هم یک کار دراماتیک سخت یک ساعته است. برای من، اتفاقی که در یک نمایش تک بازیگر می‌افتد جنس بسیار متفاوتی نسبت به تجربه‌ام از نمایش‌های بزرگ تجاری دارد.
او در رابطه با تجربه زیسته خود و موضوع جنگ بیان کرد: من تجربه مستقیمی با جنگ نداشتم. اما تجربه جمعی بزرگ جنگ‌های داخلی و خارجی افغانستان و آشنایی‌ام با فضای دفاع مقدس باعث شد بتوانم به نقش خود، نگاه تکنیکی‌تری داشته باشم. سرباز ایرانی، سرباز افغان، سرباز لهستانی یا هر کشور دیگری فرقی نمی‌کند. مهم آن همه لحظه از زندگی است که با شوق بوده و یک تیر تمامشان می‌کند.
امینی‌تبار درمورد انعکاس جنگ در آثار هنری گفت: در این زمینه نگاه غیر مستقیم را بیشتر دوست دارم. هرچقدر دورتر و مینیمال‌تر باشد، گیراتر هم خواهد بود. شاید نگاه همه‌گیری نباشد ولی نگاه امیدوارتری است. «لعنت به جنگ» را باید با زندگی ،صلح و عشق ورزیدن معنا کرد.
بازیگر سریال «زخم کاری» و فیلم «آبی روشن» با اشاره به تجربه مدیوم‌های مختلف بیان کرد: من در هر کدام از این مدیوم‌ها با یک زبان حرف می زنم و آن زبان درام و قصه گویی است. همه جا بخشی از قصه‌ای هستم. شیفته قصه ها هستم. هرکدام از این مدیوم‌ها حال و هوا و ذوق خودشان را دارند. اگر خدا بخواهد همین راه را ادامه می‌دهم.