گروه تئاتر خبرگزاری هنر ایران: نمایش «کوچه عاشقی» به نویسندگی و کارگردانی جلال الدین دری این روزها در ایوان عطار کاخ سعدآباد روی صحنه است. در خلاصه داستان «کوچه عاشقی» آمده است: دختری به نام مهتاب که عاشق خواننده و بازیگر تماشاخانه فردوسی است روز ۲۸ مرداد سال ۳۲ به قتل می رسد. کمیسر وجاهت و دستیارش ممسنی مسئول پیگیری هستند اما در کوچه عاشقی همه عاشق می شوند و ...
در این نمایش که با موسیقی گره خورده است، حمیدرضا ترکاشوند، فایضه کامیاب، هیوا سیفی زاده و پگاه حاج محمدی به خوانندگی می‌پردازند. اجرای زنده تصنیف های قدیمی همچون «چشم نرگس» (محمدرضا شجریان)، «دیدی که رسوا شد دلم» (مرضیه) و ... نیز از جمله بخش های لذت بخش این نمایش است.
جلال‌الدین دری کارگردان این اثر نمایشی در رابطه با روند تولید این نمایش در گفت‌وگو با هنرآنلاین بیان کرد: بعد از اجرای نمایش«کافه عاشقی»، تصمیم داشتم تا نمایش «کوچه عاشقی» را اجرا کنم اما پروژه «قصه ترانه‌های ماندگار» پیش آمد. بنابراین بعد از نگارش متن «کوچه عاشقی» از ابتدای امسال پیش تولید را آغاز کردیم و قرار بود زودتر به روی صحنه برویم اما کاخ سعدآباد مشکلات فنی داشت که باید حل می‌شد. در نهایت هم اکنون توانستیم نمایش را به روی صحنه ببریم. خداراشکر با این که این شب‌ها در آن نقطه شهر بارش باران داریم استقبال خوبی از نمایش شده است.
دری در رابطه با این که چرا به نوستالژی‌ها در نمایش‌هایش می‌پردازد، گفت: برهه‌هایی از تاریخ ایران، دوره‌های خاصی است که فضای بازی وجود داشته است. یکی از این دوره‌ها از سال 1320 تا 1332 است که بعد از کودتا 28 مرداد 1332 فضای باز سیاسی و اجتماعی از بین رفت. به طور کل من علاقه‌مند به آن دوره از تاریخ چه در ایران و چه در خارج از ایران هستم و یکی از دلایل آن این است که تکنولوژی در آن دوره اینقدر گسترده نبود و ایجاد مزاحمت نمی‌کرد.
این کارگردان در رابطه با اصطلاح «کنسرت-نمایش» بیان کرد: اصطلاح «کنسرت-نمایش» یک اصطلاح غلط است که گریبان تئاتر ما را گرفته است. یک اثر یا کنسرت است یا نمایش. برخی گمان می‌کنند اگر بر روی اثرشان نام «کنسرت-نمایش» نیاید، مخاطب را از دست می‌دهد. من تئاتری کار کرده‌ام که در آن موسیقی دارد و موزیکال است. در این نمایش که 125 دقیقه است تنها 20 دقیقه آن موسیقی است.
وی ادامه داد: برخی از این اصطلاحا «کنسرت-نمایش»ها مانند کار آقای قمصری کاملا کنسرت است. کنسرتی است که 70 دقیقه آن موسیقی است و 20 دقیقه افراد بازی می‌کنند و دیالوگ می‌گویند. در واقع واژه «نمایش» برای آن‌ها اضافه است و برای نمایش ما واژه «کنسرت» اضافه است. من سعی می‌کنم استفاده از موسیقی در جهت نمایش باشد و موسیقی باید درخدمت نمایش باشد و اگر خواننده‌ای روی صحنه من است به این دلیل است که جزیی از قصه است. اما این ارتباط در بیشتر این دست کارها وجود ندارد.