سرویس موسیقی هنرآنلاین، قطعه "اندک اندک" یکی از آهنگ هایی بود که در دوران دفاع مقدس از رادیو و تلویزیون به دفعات پخش شد و بسیار نیز مورد توجه مردم قرار گرفت. این قطعه از ساخته های شهرام ناظری بوده که خود وی آواز آن را اجرا کرده است. نخستین استفاده از این آهنگ در دوران دفاع مقدس مربوط به زمان آزادی آزادگان ایرانی بود. در آن زمان تلویزیون کشورمان با پخش کردن تصاویری از لحظه ورود اسیران به وطن و بوسه های آنها بر خاک ایران، قطعه اندک اندک را با این تصاویر همراه کرد. در واقع تدوینگرهای تلویزیون با هوشیاری خود این قطعه موسیقی را با تصاویری پر مفهوم همراه کردند و موجب جلب توجه مخاطبان و ایجاد حس وطن پرستی در آنها شدند. به نوعی می توان گفت این حرکت نوعی تغییر رویه در محتوای موسیقی با ابزار تصویر محسوب می شود.
حال باید دید اصالت این قطعه از کجا می آید و مربوط به چه زمانی بوده و برای چه مفهومی اجرا شده است. قطعه "اندک اندک" یکی از تصنیف های آلبوم موسیقی "گل صد برگ" بوده که خوانندگی این اثر را شهرام ناظری بر عهده داشته است. ناظری این قطعه را با آهنگسازی خودش در قالب آلبوم "گل صد برگ" و در مایه بیات ترک در سال 1360 به مناسبت هشتصدمین سالگرد مولانا اجرا کرد. با این که این آلبوم در دوران جنگ تحمیلی اجرا شده اما در این آلبوم هیچ گونه نگاه حماسی یا وطن پرستانه ای وجود ندارد.
یکی از اصولی که بسیاری از هنرمندان بزرگ در دنیای هنر همواره بر آن تاکید کرده اند همراه بودن هنرمند با مردمان زمانه خود است، به گونه ای که هنرمند باید زبان حال مردمان خود باشد. حال این که آلبوم "گل صد برگ" محتوایی عرفانی دارد و تقریبا هیچ ارتباط محتوایی با بزرگترین رویداد زمان خود که جنگ تحمیلی بوده ندارد. هر چند با تیزبینی تدوینگران تلویزیون این قطعه با رویکردی دیگر برای مردم معرفی شد و مورد استقبال بسیاری از علاقه مندان قرار گرفت.
در زیر متن کامل شعر اندک اندک از سروده های مولانا جلال الدین بلخی را می خوانید.
اندک اندک جمع مستان می‌رسند اندک اندک می پرستان می‌رسند دلنوازان نازنازان در ره اند گلعذاران از گلستان می‌رسند اندک اندک زین جهان هست و نیست نیستان رفتند و هستان می‌رسند جمله دامن‌های پرزر همچو کان از برای تنگدستان می‌رسند لاغران خسته از مرعای عشق فربهان و تندرستان می‌رسند جان پاکان چون شعاع آفتاب از چنان بالا به پستان می‌رسند خرم آن باغی که بهر مریمان میوه‌های نو زمستان می‌رسند اصلشان لطفست و هم واگشت لطف هم ز بستان سوی بستان می‌رسند
انتهای پیام / 42