گروه سینما هنرآنلاین: «پرویز خان» برشی از زندگی مرحوم پرویز دهداری، مرد اخلاق فوتبال ایران است که تلاش او برای تربیت نسل جدیدی از فوتبالیست‌ها در حافظه تاریخ به یادگار مانده. علی ثقفی این فیلم را به تهیه‌کنندگی عطا پناهی با بازی سعید پورصمیمی در نقش دهداری و با همراهی سازمان هنری رسانه‌ای اوج ساخته است. روزبه رئوفی بازیگر جوان و خوش‌آتیه نقش مرحوم سیروس قایقران ستاره فوتبال انزلی و گیلان را در این فیلم بازی کرده است. به بهانه اکران نوروزی «پرویزخان» این بازیگر با هنرآنلاین گفت‌وگویی داشته که با در زیر گفت‌وگو با این دو بازیگر نوظهور را می‌خوانید.
روزبه رئوفی در خصوص نحوه راه‌یافتن در پروژه «پرویزخان» گفت: دستیار کارگردان آقای علی قیاسوند با من تماس گرفتند و از فیلمنامه گفتند و بعد خودم فیلمنامه را خواندم. با نقش که مواجه شدم از فیلمنامه به شدت خوشم آمد. البته نقش سیروس قایقران برایم مهم بود. چه به لحاظ پرداختی که از ایشان در فیلمنامه شده و چه به لحاظ یاد اسطوره‌ای که از او در ذهن‌ها باقی است. در انزلی و استان گیلان هنوز که هنوز است پوسترهای او بر در و دیوار است و دوستش دارند. مردم نسبت به قایقران تعصب دارند. این‌ها نقش را برایم جذاب می‌کرد و پذیرفتن نقش را دوست داشتم. هر چند بازی در فیلمی ورزشی در تجربه بازیگری‌ام برایم چالش بود. همه این‌ها در کنار هم منجر به پذیرش نقش شد. با آقای ثقفی صحبت کردیم، مقداری فیلمنامه را کنار هم خواندیم و اتود زدیم. آقای ثقفی از من خوششان آمد و تصمیم گرفتیم با هم همکاری داشته باشیم.
رئوفی پیرامون چالش‌های نقشش ادامه داد: آن زمان من برای نقش دیگری آماده می‌شدم و وزن اضافه می‌کردم. این شد که برای نقش مرحوم قایقران اضافه وزن داشتم. 96/97 کیلو وزن داشتم. باید وزن کم می‌کردم. باید فوتبال یاد می‌گرفتم. بالاخره به این نتیجه رسیدیم که شدنی است و در مدت پیش تولید که چیزی حدود 45 روز تا دو ماه بود باید به وزن ایده‌ئال می‌رسیدیم و مقدمات ایفای نقش را فرا می‌گرفتیم.
وی افزود: نزدیک شدن به نقش مرحوم قایقران برایم پروسه سخت و در عین حال لذت‌بخشی بود. از این نظر که به طور جدی هیچ وقت فوتبال بازی نکرده بودم و حتی آن جور که بتوان گفت فوتبالی است هم نیستم. بازی‌ها را دنبال نمی‌کنم. اگر بازی تیم ملی باشد یا بازی مهمی باشد ممکن است تماشا کنم بیش از این پیش نیامده. یعنی فوتبالم در حدی بود که مجموعا شاید 50 بار با دوستانم رفتم سالن و فوتبال بازی کرده باشم.
این بازیگر درباره فرآیند یادگیری فوتبال برای «پرویزخان» گفت: در پروسه آموزش فوتبال، مربی ورزشی‌مان آقای مصطفی ایمان‌وند بودند. تمام جزئیات را با ایشان و آقای علی ثقفی چک می‌کردیم. مثلا استایلمان چطور باید باشد. اصلا یه هافبک وسط رفتارش در زمین باید چگونه باشد. سرش چطور باید بچرخد. نکته این بود که مرحوم قایقران هم خیلی تکنیکی بودند و هم دو پا فوتبال بازی می‌کردند و هم در پاس بلند و هم شوت‌ها معروفیت داشتند. اصلا استایلی که ایشان آن موقع داشتند به استایل‌های امروزی هم نزدیک است. خیلی کارمان سخت‌تر می‌شد.
وی اضافه کرد: علاوه بر همه این‌ها مشکل بدن هم داشتیم. باید خیلی جدی روی بدن و پاها و شمایل و ایست‌ها کار می‌کردیم. علاوه بر همه این‌ها باید به نقش در فیلمنامه هم دقت می‌کردیم سوای بر جنبه فوتبالی، علاوه بر جلسات خصوصی و گروهی که در پلاتو با آقای ثقفی تمرین می‌کردیم و نقش را در فیلمنامه چکش‌کاری می‌کردیم، من چند دور رفتم انزلی و سعی کردم با رفقای قدیمی مرحوم قایقران ارتباط بگیرم و رفاقت ایجاد کنم تا یه سری اطلاعات در اختیارم بگذارند که بتوانم نقش را هر چه بهتر اجرا کنم.
رئوفی ادامه داد: اولش یه سری اطلاعات می‌دادند که زیاد به کار بازی نمی‌آمد و این طبیعی هم بود. حالا من باید سعی می‌کردم نزدیکتر بشوم تا اطلاعات دقیق‌تری به دست بیاورم. مثلا در رفاقت‌هایش چطور بوده، در خانواده چطور... و این‌ها را دسته‌بندی می‌کردم و به اطلاع آقای ثقفی می‌رساندم. آن دسته از اطلاعاتی که در روند داستان کمک کننده بود در دل فیلمنامه به کار گرفته می‌شد و در نهایت نتیجه‌گیری می‌شد. یعنی بتوانیم برایش خط داستانی ترسیم کنیم. در نهایت هم این خروجی شکل گرفت.
بازیگر نقش قایقران در خصوص بازخوردهایی که از مخاطبان گرفته گفت: بازخوردهایی که خودم از مخاطب گرفتم حقیقتا بازخوردهای خوبی بوده و هیچ نکته منفی‌ای حداقل به من گفته نشده و خدا را شکر مخاطبان از بازی انجام شده و نتیجه راضی بودند. به نظر خودم زحمتی که به خصوص برای این نقش کشیدیم نتیجه داده است و خستگی‌مان در رفت.
روزبه رئوفی با صحبت از همبازی‌هایش ادامه داد: آقای پورصمیمی خصوصیات بازیگری زیادی دارند اما آنچه که برای من لذت‌بخش بوده و در جایی دیگر هم گفته‌ام؛ بازی در نمای دونفره است. در این نما بازی با ایشان بسیار سخت است. به این علت که بسیار بر بازی مسلط‌‌ند و نقششان را بادقت و در نهایت کمال انجام می‌دهند. یعنی اگر بازیگر مخاطب ضعفی در تحلیل نقش و اجرا داشته باشد در مواجه با آقای پورصمیمی به خاطر تسلط ایشان بروز پیدا می‌کند.اگر هم که کار را درست انجام داده باشد آن اجرا خواهد درخشید. مثل پارتنری که نه تنها تکمیلت می‌کند بلکه خصوصیاتی را هم به تو می‌افزاید.
وی اضافه کرد: ویژگی مهم و بزرگی که در جناب پورصمیمی برای من درس شد این بود که در عرصه فعالیت بازیگری مهم این است که بتوانی با این رزومه و با این سابقه فعالیت در سینما و در عرصه بازیگری، هنوز در این سطح برای ایفای نقش جدید انگیزه و عطش داشته باشی. این واقعا برای من دغدغه بوده و با دیدن ایشان برایم پررنگ‌تر شد که پس درست همین است و ما نباید در این مسیر منحرف شویم. به هر حال سینما مقوله‌ایست که جلوه‌های مختلفی در مسیر به آن اضافه می‌شود و ممکن است باعث انحراف از مسیر اصلی شود. ایشان آنچنان مسلط و متمرکز به ایفای نقش می‌پرداختند که بر جزیی‌ترین مسائل احاطه داشتند و برای من این برداشت را به همراه داشت که حالا حالاها باید تلاش کنم و اصلا لذت بازیگری همین است؛ تلاش مداوم برای نزدیک شدن به نقش.
رئوفی از تجربه‌های پیشین خود در بازیگری گفت: اولین مواجهه من با سینما فیلم «تابستان با امید» از خانم فروغی بود و البته تجربه جدی‌ام در سینما «لباس شخصی» بوده است. چون در «تابستان با امید» اتفاق مثبتی برای فیلم نیفتاد. البته نقش جدی‌ای هم نبود اما در فیلم «لباس شخصی» می‌توانم بگویم هم نقش نقشِ جدی و پررنگی بود و هم اینکه من در آن فیلم با زوایای مختلف سینما آشنا شدم. این تجربه بعد از «لباس شخصی» ادامه پیدا کرده و کارهای متعدد انجام داده‌ام.
بازیگر نقش مرحوم قایقران در پایان با تعریف خاطره‌ای از رویای بچگی‌اش گفت: واقعیت این است که من همیشه رویای بازیگری داشتم. از بچگی می‌گفتم می‌خواهم بازیگر بشوم. خاطره‌ام از این موضوع این است که برادر بزرگترم در دوره 16 یا 17 سالگی فوتبالیست بوده و در زمان خودش فوتبالیست خیلی خوبی هم بوده، که به علت مصدومیت و مشکلاتی که برایش پیش آمد نتوانست فوتبال را به طور حرفه‌ای ادامه دهد. زمانی که حدودا 7 یا 8 سالم بود ما داشتیم با هم فیلم می‌دیدیم. به برادرم گفتم خیلی دوست دارم بازیگر بشوم، دوست دارم در سینما کار کنم. ایشان با زاویه دید فوتبالیستی خودشان گفتند سینما مثل فوتبال نیست، فوتبال، بازی کردنش خیلی بیشتر حال می‌دهد تا تماشایش؛ ولی سینما این طور نیست. بازی کردن در سینما به اندازه تماشایش لذت‌بخش نیست. من می‌توانم الان به برادرم بگویم اینجوری که گفته بودی نیست داداش. سینما بازی کردنش تجربه بسیار لذت‌بخش و جذابی است. خوشحال که توانستم در عرصه‌ای که همیشه رویایش را داشتم، حضور پیدا کنم.
زهرا عباسی