گروه سینما هنرآنلاین: «پرویز خان» برشی از زندگی مرحوم پرویز دهداری، مرد اخلاق فوتبال ایران است که تلاش او برای تربیت نسل جدیدی از فوتبالیست‌ها در حافظه تاریخ به یادگار مانده. علی ثقفی این فیلم را به تهیه‌کنندگی عطا پناهی با بازی سعید پورصمیمی در نقش دهداری و با همراهی سازمان هنری رسانه‌ای اوج ساخته است. در زیر گفت‌وگو هنرآنلاین با میثم یاردیلو مدیر صدابرداری ایم فیلم را خواهید خواند.
میثم یاردیلو که در چند پروژه با عطا پناهی همکاری داشته است، درباره تجربه «پرویز خان» گفت: جدا از شخصیت خود عطا پناهی ،فیلمنامه را نیز بسیار دوست داشتم و زمانی که ایشان پیشنهاد حضور در این پروژه را داد پذیرفتم. با وجود آنکه در بخش سریال و فیلم تجربه زیادی دارم و در کارهای جنگی، شهری، روز، تاریخی و... حضور داشتم؛ اما در زمینه سینمای ورزشی نخستین تجربه من بود. برای همین هم احساس کردم حضور در فیلم سینمایی «پرویزخان» می‌تواند چالش‌های جدیدی را برای من به همراه داشه باشم و دوست داشتم خودم را در برابر این چالش‌های تازه مورد محک قرار دهم.
او در پاسخ به این سوال که «پرویز خان» چطور تجربه ای بود، بیان کرد: به جرات می‌توانم بگویم در این ۲۰ سالی که تاکنون کار کرده‌ام سخت‌ترین پروژه ای که کار کردم فیلم سینمایی «پرویزخان» است. به یاد دارم قبل از شروع فیلمبرداری یک جلسه تمرینی برای سکانس‌های فینال که در زمین فوتبال بود گذاشتند. یک تست در زمین فوتبال بود. زمان انجام تست با دوربین و بازیگرها به این نتیجه رسیدند که نمی‌توان کل استادیوم که باید در شب فیلمبرداری شود را نورپردازی کرد.
وی افزود: برای همین تصمیم گرفته شد تا پروژکتورهای استادیوم روشن شود و با همان نور مستقیم، فیلمبرداری انجام گیرد. بزرگ‌ترین دردسر برای ما در همین بخش به وجود آمد. چون هر یک نفر از بازیکن‌ها با روشن شدن پروژکتورها تبدیل به ۴ سایه می‌شدند. ۲۲ بازیکن با یک داور را در زمین با ۴ سایه تصور کنید. لباس‌هایی که تن‌شان بود هم لباس‌های ورزشی بود و امکان نصب میکروفن‌های وایرلس وجود نداشت. چون می‌دویدند و عرق می‌کردند و لباس‌ها نازک بود؛ میکروفن‌ها از زیر لباس‌ها مشخص می‌شد. برای همین چالش بسیار بزرگی بود تا بتوانیم با میکروفن‌های بوم، گان و مینی‌گان صداها را ضبط کنیم. فرار کردن از سایه‌ها کار پیچیده‌ای بود. خدا را شکر خروجی خوبی داشت؛ اما چالش بسیار سنگین و سختی برای من بود.
مدیر صدابرداری درباره این که چطور مشکل برطرف شد، توضیح داد: از تکنولوژی خاصی استفاده نشد. اما برای آنکه بتوانیم به درستی از هر سکانس عبور کنیم باید زمان بیشتری در نظر می‌گرفتیم. از این رو قبل از هر آفیش با دستیارانم جلسه می‌گذاشتم. همچنین قبل از هر سکانس با دستیارانم جلسات تمرینی می‌گذاشتم تا بالاخره بتوانیم یک راهی پیدا کنیم. برای همین از زمانی که وارد صحنه می‌شدیم تا وقتی که زمان تمام می‌شد و می‌گفتند دوستان خسته نباشید بدنم هم از نظر فیزیکی و هم از نظر ذهنی خسته می‌شد. چون در طول زمان فیلمبرداری دائم باید به دنبال جانمایی مناسب بودیم.
یاردیلو درباره دیگر چالش‌های بخش صدابرداری بیان کرد: در این فیلم برای بخش صدابرداری نیاز به تمرکز زیادی داشتیم. ضمن آنکه گوشه‌های زمین هم میکروفن می‌کاشتم. جانمایی برای پیدا کردن فضای مناسب بسیار چالش دشواری بود. این نکته را بگویم شاید افراد عادی در زمان دیدن فیلم متوجه سختی کار در بخش صدابرداری نشوند. تنها کسانی متوجه سختی کار می‌شوند که در این زمینه دستی بر آتش دارند و آنها متوجه خواهند شد چه کار سختی انجام گرفته شده است. در هر صورت می‌توانم بگویم خوشبختانه بخش صدا، خروجی بسیار خوبی داشت و پیام‌های تبریک زیادی از کارگردان‌ها و دوستان همکار داشتم و همین باعث شد تا خستگی‌مان بعد از کار طاقت فرسا و سخت دربیاید.
او در پاسخ به این که چرا بخش صدای «پرویزخان» مورد توجه داوران چهل و دومین دوره جشنواره فیلم فجر قرار نگرفت، گفت: در زمان جشنواره بر این باور بودم که بخش صدابرداری فیلم سینمایی «پرویز خان» نظر داوران را جلب خواهد کرد و حداقل اتفاقی که برایش می‌افتد این است که جزو نامزدها قرار خواهد گرفت. بخش فنی فیلم سینمایی «پرویزخان» به طور کلی بسیار خوب پیش رفت و باید در رشته‌های بیشتری کاندید می‌شد و این موضوع را فقط در بخش صدابرداری نمی‌گویم؛ اما احساس می‌کنم در بخش صدابرداری نگاه داوران جشنواره فیلم فجر به سمت کارهای جنگی است.
مدیر صدابرداری «پرویز خان» ادامه داد: نظرشان محترم است؛ اما برای بخش صدای فیلم «پرویز خان» بی‌انصافی شد. این فیلم پشت صحنه بسیار سختی داشت. نزدیک ۳۰ شب همه چیز روی دوش ما بود و این موضوع به نظر می‌رسد از نگاه داوران جشنواره دور مانده است. در هر صورت امیدوارم فیلم‌های بهتری در سال‌های آینده ساخته شود و داورهای جشنواره نیز حداقل یک نفر را از انجمن صدابرداران در میان خودشان داشته باشد. جسارت نمی‌کنم اما لازم است تا در میان داوران جشنواره کسانی باشند که سواد صدایی داشته باشند. در این شرایط شاید زحماتی که در بخش صدابرداری کشیده می‌شود دیده و جوایز به حق میان عوامل فیلم‌های سینمایی داده شود.
میثم یاردیلو با دعوت از مردم برای تماشای فیلم در سالن سینما عنوان کرد: شخصا به دوستان، خانواده و اطرافیانم و هر کسی که از من درباره «پرویز خان» می‌پرسد می‌گویم باید آن را در سینما ببینید. اگر کسی بخواهد یک فیلم خوب ببیند تا خستگی‌اش دربیاید چه بهتر که «پرویزخان» را ببیند. چون «پرویزخان» یک فیلم متفاوت است.
او در پایان گفت: من فیلم‌های سینمایی و سریال‌های بسیاری کار کرده‌ام؛ اما به اندازه فیلم سینمایی «پرویزخان» برایم جذابیت نداشت. بر این عقیده هستم هم فیلمنامه ای به شدت قوی دارد و هم خروجی کار، درست از آب درآمده است.
زهرا عباسی