سرویس تجسمی هنرآنلاین: ساکنین مزارع، شهرها و محافل نوگل مظلومی شادند و غمگین، خیره به دور دست و بهت زده، در غوغاگریند و ساکت، گویی تمام وجوه مشترک انسانی را با ما انسان‌ها دارند، اما تفاوت فیزیکی بارز و مشهودی را به نمایش می‌گذارند. گویی انسان‌هایی هستند که از پس یک واقعه موحوش می‌آیند و از پس کاتالیزور در این واقعه دچار دگردیسی شده‌اند.
ساکنین این سرزمین همگی بیانی اکسپرسیو در بروز احساساتشان نشان می‌دهند. نقاط و خطوط و سایه‌هایی که در همنشینی یا گریز از هم فضای کلی نقاشی‌ها را مرزبندی می‌کنند. فرم‌ها گاهی شتابان رو به ازدحام می‌روند و گاه سر سپرده در خلوت سفید بستر نقاشی محو می‌شوند. ترکیب‌بندی نقاشی‌های مظلومی هم به طبع از بخش کوچکی از فیگورهای رنگ پریده (تندیس داوود) نقاشی‌های او اشاره‌ای به اوج دوران رنسانس دارند. گویی قهرمان مسلح شده مظلومی به سرزمین قهرمانان، دلاوران و نام آوران دوره رنسانس مهاجرت کرده‌اند و داوودیان را به دست تاریخ سپرده‌اند و تصویری محو از آن دلاوران را در بخش کوچکی از تصویر به یادمان می‌آورند و شاید بلافاصله بعد از این یادآوری ما را به یاد واقعیت حاد(1) ژان بودریار می‌اندازند. قهرمانان چون گذشته چون حال می‌آیند و می‌روند. شاید چنان که می‌نماید نباشند ولی به شکلی آرمانی به یاد آورده می‌شوند.
از رویی دیگر تمسخر و پوزخند تلخ جانداران مجموعه قهرمانان، دلاوران، نام‌آوران، معنای تحت‌الفظی قهرمانی را به پرسش می‌گیرند. قهرمانی چیست؟ قهرمان کیست؟ قهرمانان به واقع زیسته‌اند یا فقط شبحی از آن‌ها همواره می‌زیند؟ قهرمانان مظلومی می‌خندند و می‌رقصند و می‌گریند و نقش بازی می‌کنند به جای قهرمانانی به دوری دلاوران دوره کاراواجو، رافائل و....
پاورقی:
(1): بر اساس ایده واقعیت حاد جهان پسا مدرن، جهانی وا نموده است و به عبارتی دیگر واقعیت در آن تولید می‌شود.
(2): جامعه‌شناس، فیلسوف، عکاس و نظریه‌پرداز پسا مدرنیته فرانسوی.(27 ژوئیه 1929- 6 مارس 2007)